Julien'in annesi kanserden ölünce sevgisiz büyümek zorunda kalır ama okulda arkadaşı Sophie ile yaptıkları yaramazlıklar sayesinde eğlenmeye başlarlar.
Önce birbirlerine destek, sonra başkalarına inat ve kendileri için de iddialaşma içeren bu yaramazlıklar zamanla birer cesaret oyununa dönüşür.
İki arkadaş tam olarak birbiriyle düzgün ve sakin bir iletişime sahip olmasalar da gönülleri birdir fakat hiç bir şekilde ikisinden biri de diğerine açık açık seni seviyorum diyememektedir.
Oyunları sertleşir daha kırıcı hale gelir, birbirlerine ilgileri bitmez ama büyüdükçe sınavlar, iş, evlilik vs. gibi hayatın gerçekleriyle mücadele etmek için zaman zaman ayrılmak zorunda kalırlar.
Eğer filmi seyrederseniz ikisi de gönülden birbirini istedikleri halde nasıl oluyor da kendilerini bu hale sokuyorlar diye böyle bir saçmalığı siz de soracaksınız ve bir çok şeyi daha saçma bulacaksınız ama filmi böyle yapmışlar işte...
Arka fona o müthiş la vie en rose parçası, ara sahnelere biraz efekt ve elbette gençler için biraz romantik öpüşme sahnesi... Hepsi bu...
Ana konu nedir, senaryo niye böyle kopuk kopuk ve baştan seyirciye durumu açmıyor, sonra niye o kadar gereksiz sahne ve efekt yapılmış, filmde bunlar olmasa da olurdu yeter ki aşk olsun ama onu da "biraz değişik olsun" diye bu sefer böyle ele almışlar.
Seyrederken ben sıkıldım, aşkla ilgili ana fikir çok arkada kalmış, önde ilerleyen konu tutarsız vs. vs...
Vasata yakın ve bir türlü güçlü olamayan bir film, seyredilince en küçük bir etki yapmayan filmlerden sıkılmıyorsanız bakabilirsiniz ama internette dolaşan abartılı övgülerin etkisinde kalıp da para verilecek bir film olmadığını söylemeliyim. Çocuklarla seyredecekseniz açık sahnelere dikkat!
